Vorig jaar werd ik 28 en terwijl ik dit vierde met mijn dierbaren, keek ik de kamer rond en voelde ik me zo ontzettend dankbaar. Op dat moment voelde ik me succesvol in de liefde, in mijn vriendschappen, business wise en mijn leven voelde zo ontzettend vol en gelukkig. Ik leek het allemaal voor elkaar gebokst te hebben. Niet 'voor elkaar' als in het perfecte plaatje van de maatschappij of instagram of misschien ook wel.. of wat mijn 9 jarige zelf dacht te hebben bereikt op mijn 28e, laat staan straks op mijn 30e. Maar ik had vooral alles waar ik op dat moment zélf van droomde.
En toch..
Voelde ik een paar maanden later dat ik iets wilde veranderen.
Dat ik iets MOEST veranderen.
En dat kwam niet perse als een verrassing.
Als ik namelijk iets geleerd heb, is dat als je een heart driven leven wil leiden. Je soms moet luisteren naar dat kleine kloppende dingetje in je borst, zelfs als het totaal onlogisch lijkt. Dus het gebeurt regelmatig dat me wordt gevraagd dingen om te gooien. Ditmaal was het niet alleen een dienst in mijn bedrijf of het wisselen van huis. Ditmaal was het groter.
En zoals alles in het leven, gebeurt met een reden (iets waar ik 100% in geloof), ging op dat moment mijn relatie uit, werd er een nieuwe lockdown ingeleid en begon ik gillend gek te worden in mijn eentje in mijn appartement. Dus wat deed ik hier nog?
Ondanks dat ik zoveel vrijheid had in mijn leven, mijn eigen bedrijf, eigen tijdsindeling, alle mogelijkheden, voelde ik me onwijs opgesloten in dat -veel te dure- appartement in Haarlem. Ik moest weg!
Ik voelde aan alles dat ik weg moest.
Om verder te groeien, om te zien hoe ik mijn leven verder wil opbouwen en vormgeven. Om nog dichter bij mezelf te komen.
Dus ik ging.
Ik kocht een tweedehands auto, zegde mijn appartement op, gooide al mijn spullen in een opslag, zorgde dat ik mijn business volledig online kon runnen en nam een maand vrij om door Frankrijk, Spanje en Portugal te touren.
Daarna maar zien waar ik strand.
Mij bedrijf ging toch heel goed. Dus ik kon gerust aan mijn spaargeld komen om de hele reis te regelen. Ik kon gerust ook een maand zonder inkomsten. So let's go!
Fast forward naar eind oktober (2021) en ik ben gestrand in Zuid Portugal. Niet letterlijk gestrand natuurlijk. Maar ik vond Zuid Portugal zo fantastisch, dat ik wilde blijven.
En het voelde fantastisch. Ik huurde een mooie AirB&B voor mezelf, was mijn online coaching programma's aan het draaien en afronden dat jaar, was veel buiten in de prachtige natuur, adopteerde uiteindelijk een te leuk hondje en vond helemaal mijn draai.
Ik zag geen vuiltje aan de lucht.
Hoe kan soms dan alles in een keer, van flying high, naar crashing to the surface gaan?
Maar dat is wel wat er kan gebeuren en wat er ook gebeurde.
Hoewel ik áltijd in mijn werk en leven keuzes vanuit mijn hart maakte, die meestal vrij goed uitpakken. Ging het in januari ineens anders.
Zoals ik zei ging alles in mijn bedrijf als een raket en eindelijk had ik de moed om mijn spaargeld te investeren. Een deel had ik al aan de reis uitgegeven, maar ik had nog een buffertje over. Maar ik dacht; hé, wie niet waagt, wie niet wint en ik dook er met het volle vertrouwen in.
Ik voelde namelijk zó sterk dat ik een platform voor mijn cursussen en een community mocht gaan creëren. Dus ik investeerde in een platform en vooral in een virtual assistent die dit allemaal voor me ging neerzetten.
Maar toen het eenmaal stond, na lang zwoegen en creëren én ik het uiteindelijk lanceerde.
Gebeurde er helemaal niks.
Helemaal niks!
Waar ik normaal onwijs leuke response krijg op mijn programma's en plannen. Gebeurde er niks. Balen, maar dingen hebben tijd nodig toch? Dus toch vertrouwen.
Ondertussen namen ook ineens mijn consulten en sessies af. Mijn coaching programma kreeg ik voor het eerst niet meer vol en moest ik uitstellen. Mijn webinars hadden weinig tot geen interesse. Ik begreep maar niet wat er aan de hand was. Ik begrijp trouwens nog steeds niet wat er aan de hand is. Want as we speak. Is er niet veel verandert.
Of jawel, er is wel iets verandert. Namelijk dat ik ondertussen alles waar ik in geïnvesteerd heb, weer op aan het zeggen en stoppen ben.
Het is namelijk niet gelukt.
En dat betekent dat mijn spaarrekening leeg is en ik de investering niet dubbel en dwars terug verdiend heb. Niet eens een beetje quitte gespeeld heb.
En omdat februari en maart, mijn consulten afnamen, clienten hun afspraken aan het verzetten waren, ik mijn programma heb moeten uitstellen, mijn Instagram niet meer liep zoals het voorheen deed, mijn inkomsten met de week daalden... Zag ik de rekeningen en facturen binnen komen en kwam er een punt waarop ik gewoon niet meer wist hoe ik het voor het elkaar ging krijgen alles te betalen. (Hielp het ook niet mee dat ik echt naar NL moest om alles te regelen mbt lange termijn in Portugal verblijven, een auto die kapot ging en andere onverwachte kosten.. altijd alles komt tegelijk niet?)
Dit is me in jaren niet gebeurt.
Het ging zó goed. Hoe kon het zo mis gaan?
Daar zit je dan, in Portugal, ver weg van je thuisbasis, huilend aan de telefoon met je vader, niet wetende hoe je dit allemaal nog moet doen.
'Dit hoort bij het ondernemen liefje, het is voor iedereen nu een moeilijke tijd met wat er in de wereld gebeurt. Alle prijzen zijn drastisch omhoog gegaan, inflatie, bla bla bla.'
Eindelijk had ik een idee wat er gebeurde en ondanks dat dit me ergens ook wel troost gaf. Veranderde het niks aan de situatie en kon ik dat gevoel van falen toch niet van me af zetten.
We zijn nu een paar maanden verder en ondanks dat het nu weer wat opkrabbelt allemaal. Zeul ik dat gevoel van falen nog steeds met me mee en 100 vragen sproken door mijn hoofd de hele dag.
Waarom moest ik nou zo nodig alles wat ik had opgeven en naar het buitenland vertrekken? Misschien is dat wel de hele reden dat het niet meer lekker loopt. Misschien willen mensen gewoon geen online consulten. Misschien zijn ze gewoon klaar met me. Is dit eigenlijk nog wel wat ik wil doen? Wil ik teveel? Moet ik niet terug naar de basis? Wat als ik de basis niet meer wil? Kan ik dit wel? Doe ik het wel goed genoeg? Ben ik wel goed genoeg?
Wauw, doe ik het hier nou allemaal voor? 7 jaar ben ik bewust met persoonlijke ontwikkeling bezig nu, om telkens maar weer terug te komen op het punt: 'Ben ik wel goed genoeg?'
Het eeuwen oude 'ik ben niet goed genoeg.' Een geloof dat ik al jaren los probeer te wrikken, maar waar er altijd iets van blijft zitten.
Uiteraard maakt deze hele situatie weer dat ik terug keer naar een kern, naar een laag. Zodat ik weer verder kan groeien. Alles gebeurt met een reden toch? Ik vertelde je aan het begin al dat ik daar heilig in geloof.
Is dit weer waar dit allemaal om draait?
Weer een laag dieper duiken? Ik voelde dat ik weg moest, om weer verder te groeien. Shedding more layers and skin. En oh my, dat is wat er gebeurt.
Want ik ben net 29 jaar, ik stress dagelijks om het feit of ik wel rondkom de komende maand. Ik twijfel aan mezelf, mijn bedrijf, mijn kunnen en wat ik eigenlijk wil.
"Nou.. dat 9 jarig meisje, met haar dromen, zal nu wel trots op me zijn. Bijna 30 en je hebt gefaald in alles. Geen relatie, je bedrijf haalt niks meer binnen, je woont weer met een huisgenoot, je hebt letterlijk voor het eerst in jaren weer gesolliciteerd voor een bijbaan.."
En deze gedachten schudde me wakker.
Voel ik me gefaald omdat ik nu geen geld meer heb, omdat ik nu niet meer voldoe aan een plaatje waar ik voor mezelf en/of de rest van wereld aan moet voldoen? Of voel ik me eigenlijk gefaald omdat ik de drive en passie niet meer heb om ook nog echt gas erop te zetten nu en door te pakken? Omdat ik eigenlijk niet meer happy ben met wat ik doe of at least, hoe ik dit doe?
Wil ik dit eigenlijk allemaal nog wel? Ligt mijn hart hier nog? Ligt mijn hart nog bij het coachen van vrouwen? Ligt mijn hart nog bij de hormoonconsulten?
Als ik heel eerlijk ben.. nee, al een tijdje niet meer. Masterclasses en webinars, spreken en schrijven vind ik fantastisch, maar het coachen.. mijn échte passie ligt niet in het coachen. Niet omdat ik vrouwen niet wíl helpen. Maar mijn échte passie ligt bij schrijven en spreken. Dus ja ik vind het coachen ergens nog wel leuk en ben goed in mijn werk, maar op de langere termijn wil ik misschien iets anders.
En is dit allemaal nu dan niet gewoon gebeurt, omdat mijn hart me een andere kant op wil sturen?
Vorig jaar werd ik 28 en terwijl ik dit vierde met mijn dierbaren, keek ik de kamer rond en voelde ik me zo ontzettend dankbaar. Op dat moment voelde ik me succesvol in de liefde, in mijn vriendschappen, business wise en mijn leven voelde zo ontzettend vol en gelukkig.
Nu ben ik 29 en ik voel me gefaald.
Maar misschien is dat zo erg nog niet. Want misschien heeft het leven wel iets nog mooiers voor me in petto. Ik woon al op de mooiste plek van Europa. Die keuze is zeker geen 'faal' geweest.
Dus wie weet stuurt het leven me nu ook weer een 'beter' pad op. Or at least een beter passend pad. Een pad waar mijn hart weer heel blij van wordt. Wat dat dan precies is? Geen idee.
Maar vanaf rock bottom, loopt er maar één weg en die loopt omhoog.
Ik ben 29 en voel me gefaald.
En misschien is dit wel weer een onwijze blessing in disguise.
Liefs,
Jip
Ps. Voor mijn lieve (toekomstige) clienten, uiteraard stop ik niet abrupt met wat ik doe. Ik help vrouwen nog ontzettend graag met hun hormoonbalans en ik ben goed in wat ik doe! Dus wees niet bang nu nog een consult te boeken. Juist nu is nog je kans, wat het kan goed zijn dat in de toekomst, het aanbod compleet gaat veranderen!